W latach 60. na scenie można było oglądać 30 osób – dziś jest to nawet 300 czy 400 małych artystów i amatorów i choć od lat 90. Festiwal odszedł od formuły konkursu (zakładającego ocenę występujących i nagrody), ciągle realizuje swój cel – kultywowania kultury ukraińskiej i języka ojczystego wśród dzieci i młodzieży z mniejszości. A dziś na scenie występują już wnuki tych, którzy występowali na niej w pierwszych edycjach przedsięwzięcia.
Dzisiejszy Festiwal to dwudniowe wydarzenie na jednej z głównych scen miasta – Teatru im. A. Sewruka w Elblągu. Wydarzenie łączy aspekt artystyczny (koncert galowy) z integracyjnym (piknik) – w trakcie którego dzieci i młodzież mają szansę nawiązania nowych znajomości i przyjaźni.
Niezmiennie, w wydarzeniu biorą udział dzieci z mniejszości ukraińskiej – w wieku przedszkolnym (najmłodsi artyści mają czasem nawet poniżej 3 lat), uczniowie szkół podstawowych i gimnazjów – uczące się języka ukraińskiego w Międzyszkolnych Zespołach Nauczania z różnych regionów Polski oraz szkół z ukraińskim językiem nauczania.
Historię Festiwalu (w języku ukraińskim) przedstawia jubileuszowa publikacja podsumowująca 50-lecie imprezy.
Historia festiwalu sięga 1966 roku – to wówczas po raz pierwszy w Elblągu odbył się dziecięcy konkurs artystyczny – deklamacji i rysunku – dla dzieci z mniejszości ukraińskiej.
Celem konkursu było zapoznanie dzieci z kulturą ukraińską, kultywowanie zainteresowania swoimi tradycjami i zrozumienia ich wartości.
Dla wielu dzieci konkurs ten był – jak i dla wielu dziś jest festiwal – pierwszym krokiem na drodze świadomości narodowej i ważnym motywatorem do nauki języka ukraińskiego.
Odbywający się od ponad półwiecza dziecięcy festiwal to unikalna szansa dla kolejnych pokoleń dzieci i młodzieży do debiutu scenicznego i odkrywania swoich talentów. Uczestnicy próbują swoich sił na scenie w różnorodnych gatunkach – w deklamacji, piosence, utworach muzycznych czy tanecznych, jak również małych formach teatralnych. Soliści i zespoły prezentują przygotowane pod kierunkiem opiekunów i opiekunek z punktów nauczania czy szkół zróżnicowane formy artystyczne: tańce ludowe lub współczesne układy choreograficzne, fragmenty klasycznych utworów literackich lub autorskich scenariuszy, czy nawet programów kabaretowych.
